Open Letter to the Minister of Foreign Affairs of the Netherlands

KOMITE UTANG KEHORMATAN BELANDA
COMMITTEE OF DUTCH HONORARY DEBTS
_____________________________________________________________


Open Letter
To The Honorable Drs. Maxime J.M. Verhagen
Minister of Foreign Affairs of the Kingdom of the Netherlands

Jakarta, December 30, 2008


To
The Hon. Drs. Maxime J.M. Verhagen
Minister of Foreign Affairs
The Netherlands

Via: Embassy of the Kingdom of the Netherlands
Jl. H.R. Rasuna Said Kav. S-3
Kuningan, Jakarta 12950
Indonesia


Dear Minister Maxime Verhagen,

First and foremost, we would like to express our gratitude on the presence of the Ambassador of the Netherlands, Dr. Nikolaos van Dam, on the Commemoration of Rawagede tragedy, which was held in Rawagede Monument on December 9, 2008.

In conjunction to the statement of the Speaker of Ministry of Foreign Affairs of the Kingdom of Netherlands, Mr. Aad Meijer, on November 24, 2008 as reported by The Associated Press on November 25, 2008; that the Government of Netherlands offered to discuss the case with the widows and a survivor of Rawagede massacre in order ‘’to help them with their grieving’’; we would like to find out further the context of this statement.

In Rawagede, we have discussed this statement with families of the victims; and in his welcome speech during the commemoration of Rawagede incident, the Chairman of the Committee of Dutch Honorary Debts (KUKB) has made the same inquiry to Ambassador Van Dam, which unfortunately yet to be replied.

But for Mrs. Kesah, 85 years, one of the widows of the Rawagede victims, your offer for a discussion is too late. She died yesterday on December 29, 2008 at 09.00 (local time). Mr. Sa’ih, 86 years, the last survivor of the Massacre of Rawagede, is also seriously ill.

In Mr. Aad Meijer’ response to claims from families of Rawagede victims, the reasons of the rejection to the claims are the tragedy has been ‘’too old’’ and ‘’unacceptable’’, as quoted from the text from the Associated Press’ news ‘’Dutch government lawyer says no massacre compensation’’, that : “…the case can no longer be heard because it is too old…”. In conjunction to this statement, we would like to remind you that in International Criminal Court which based in The Hague, the capital of the Netherlands, there are 3 (three) main classes of offense that do not expire, which are: Genocide, Crimes Against Humanity and War Crimes.

These have also been mentioned by the Chairman of Dutch Honorary Debts Committee (KUKB) in his speech. As example, the genocide of Armenians by the Turks in 1915, is still much discussed in Europe today.

The German war criminals who committed war crimes during the World War II (1939 – 1945) and believed are still alive today, are still searched and investigated. The same applied to Dutch victims who abducted and imprisoned by Japan in ‘internment camps’ during Japan occupation in Indonesia (1942-1945), Dutch people are still demanding the Government of Japan to apologize and providing compensation on the atrocities they experienced in the ‘interment camps’.

The inquiries made by Indonesian people are on the War Crimes and Crimes Against Humanity which committed by Dutch military personnel in Indonesia aftermath of the World War II in 1945, during the period of Dutch military aggression after Indonesia declared its Independence on August 17, 1945. By a simple justification, this inquiry is more recent than, and as relevant as, the war crimes of German and Japan that pursued by the ex-internees.

The Committee of Dutch Honorary Debts (KUKB) assesses that the relationship between the Republic of Indonesia and the Kingdom of the Netherlands is still not normal, due to the absence of equal standings between the two nations.

This is in conjunction of the refusal of the Government of Netherlands to de iure acknowledgment of the Independence Day of the Republic of Indonesia, August 17, 1945. Your predecessor, Mr. Ben Bot and Ambassador of Netherlands Mr. Van Dam, have issued statement that de iure acknowledgment of Indonesian independence is given on late 1949, in the event of sovereign hand over (soevereniteitsoverdracht) from the Government of Netherlands to the Goverment of the United States of Republic Indonesia (RIS or Republik Indonesia Serikat) on December 27, 1949.

It is important to be brought to your attention, that the nation which being de iure acknowledged by the Government of Netherlands, which was the United States of Republic Indonesia (RIS), had been dissolved on August 16, 1950, and on August 17, 1950, the Unitarian Republic of Indonesia (Negara Kesatuan Republik Indonesia - NKRI) have been re-established. The Nation to which the acknowledgement designated to – the United States of Republic Indonesia – has no longer exist, and today the Government of Netherlands has relationship and deal with the Unitarian Republic of Indonesia which Independence was declared on August 17, 1945.

The ‘Visa on Arrival’ policy which enjoyed by citizens of the Netherlands on their visits to Indonesia is not ‘reciprocal’. It is effortless for Dutch citizens to obtain Indonesian visa, while on the other hand it is very difficult for Indonesian citizens to visit Netherlands, since they have to fulfill many requirements and go through red tapes that time consuming, with possibility not being able to obtain the visa. The reason that the Netherlands is bond by Schengen Agreement is hardly acceptable. ‘Visa on Arrival’ policy which applied on one party and not vice-versa does not qualify as mutual agreement of two nations with equal standings. This is example of unfairness and proof of the absence of equal standings between the Republic of Indonesia and the Kingdom of the Netherlands.

The Committee of Dutch Honorary Debts (KUKB) shall generate this matter to Indonesian Parliament; in order to inquire the Government of Indonesia to review the diplomatic relationship between the Government of Indonesia and the Government of Netherlands, in the basis that the Government of Netherlands still refuse to accept Republic of Indonesia as a nation equal to the Netherlands. If two nations are engaged in a diplomatic relationship, there should be mutual respects and mutual acknowledgment of each nation’ sovereignty and Independence Day – instead of one nation dictating what and when the other’ independence is. All the agreements between the two nations shall be in mutual basis and reciprocal.

We do appreciate efforts and responses shown by the Netherlands’ Parliament and the people of Netherlands since the start of our struggle and quest for justice for the victims of Dutch atrocities in Indonesia, especially the Rawagede victims.

We believe that the Government of Netherlands is able to do much more for the victims and Indonesian people in general, compared to what have been done until present, which is good, but sadly – still in-adequate.

Thank you for your attention.

Yours sincerely,

The Committee of Dutch Honorary Debts

(Signed)
Batara R Hutagalung
Chairman


(Signed)
Dian Purwanto
Secretary


Copy to :
1. President of Republic of Indonesia
2. Parliament of Republic of Indonesia
3. Tweede Kamer of the Netherlands
4. Mass Media

De Lijkentrein van Bondowoso

(Kesaksian Soetedjo, seorang korban yang selamat, lihat di bawah ini.

Testimony of Soetedjo, survivor of the Death Train, see below)


De Lijkentrein
Journalistiek-historische reportage van Ad van Liempt. De journalist reconstrueert aan de hand van geheime documenten en vraaggesprekken een gebeurternis die uit het Nederlandse collectieve geheugen lijkt te zijn gewist: de Bondowoso-affaire. Op 23 november 1947 bewaakten Nederlandse militairen in Oost-Java een goederentrein met honderd gevangenen – op de warmste dag van het jaar. Toen na veertien uur de deuren opengingen, bleek bijna de helft van de inzittenen te zijn overleden. Hoe kon het gebeuren, is de juiste vraag die Van Liempt zichzelf stelt.
SDU Uitgevers, Den Haag, 1997, 29,90 gulden.

Beschrijving
Het is 23 november 1947. Op de laatste dag van hun diensttijd in Oost-Java moeten Nederlandse mariniers een trein met honderd gevangenen bewaken. Het wordt een catastrofe. Als na veertien uur de deuren van de drie goederenwagons opengaan, blijken 46 van de honderd gevangenen bezweken. De Bondowoso-affaire was begonnen. Hoe kon dat gebeuren? Wie was verantwoordelijk? Hoe verliep de berechting? Wat ging er in de doofpot? Ad van Liempt, eindredacteur van het televisieprogramma Nova, reconstrueerde de tragedie. Hij had inzage in alle geheime documenten, sprak met de betrokken Nederlandse mariniers en spoorde de Javaanse overlevenden van het transport na vijftig jaar op. Het resultaat is "De lijkentrein", een journalistiek-historische reportage over een gebeurtenis die destijds de wereld schokte, maar die we in Nederland al snel uit ons collectieve geheugen hebben gewist.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie:
Het dekolonisatieconflict tussen Nederland en Indonesië (1945-1949) was deels een bittere strijd, waarbij de Nederlandse strijdmacht greep probeerde te krijgen op de Indonesische guerrillategenstander. Een 'exces' hierin vormde op 23 november 1947 het transport van 100 Indonesische arrestanten in drie afgesloten treinwagons van de buitenpost Bondowoso naar Soerabaja (220 km). Bij aankomst bleken 46 van hen dood. In een minutieuze reconstructie gaat de journalist Van Liempt de gang van zaken na: het transport zelf, de gevolgen en reacties in Indonesië, Nederland en daarbuiten en de berechting van de schuldigen, op basis van eigentijdse bronnen, archivalia en interviews, ook met overlevende Indonesiërs. Hij concludeert dat sprake was van onverschilligheid en slechte organisatie, en daarna van vergoelijking en 'doofpot' aan Nederlandse zijde. In Indonesië wordt het drama nog jaarlijks herdacht. Van Liempt heeft een voortreffelijk, afgewogen en goed leesbaar boek geschreven over een 'exces', dat in verloop en nasleep veel leert over de aard van het conflict toen. Met acht blz. foto's.
(Biblion recensie, Dr. H.A. Poeze.)

=================================================

Catatan: Sesuai tulisan aslinya yang menggunakan ejaan lama.

GERBONG MAUT

Dikirim oleh Djoko Sri Moeljono (71 thn.), putra Soetedjo, penulis kisah ini.

Rasanja lontjeng tanda pukul satu belum lama dipukul, kok sipir pendjara sudah membangunkan kita?
"Bangun, bangun dan siap-siap pindah, bereskan semua barang-barang."
Rupanja kita djadi juga pindah setelah kemarin sempat dibatalkan mendadak. Maka di pagi buta kami membereskan semua barang jang tidak banjak jumlahnja.
Dipagi buta dan masih gelap, kami digiring keluar penjara dan setelah melewati gerbang utama, semua seratus tawanan berjalan beriringan keluar halaman pendjara Bondowoso jang terletak disebelah Timur Alun-alun, bersebelahan dengan Kantor Pos. Kita berdjalan dengan diam, setelah Kantor Pos belok ke kiri melewati tenis baan (lapangan Trnnis – red.), kemudian menudju ke arah pasar.

Pengawal jang berjalan disebelah kita banjak sekali, semua diam sepandjang jalan di pagi jang dingin. Kita tahu arahnja pasti ke stasiun dan setelah melewati djembatan dan Gedung Karesidenen kelihatan di sebelah kiri kita berarti sebentar lagi sampai ke stasiun. Di stasiun kita menunggu tjukup lama sampai semua tawanan masuk kedalam gerbong barang jang banjaknja ada 3.

Di gerbong depan ada 24 tawanan, di gerbong tengah di mana kita berada, djumlah tawanan 38 orang dan ini sama banjaknja dengan gerbong belakang. Saat selesai,masih pagi dan kira-kira djam 5 pagi. Setelah kita berada dalam gerbong barang (atap dan dinding zink dan lantai kaju) pintu ditutup. Terasa mulai panas (Djawa: ungkep). Semakin lama mendjadi semakin panas dan orang mulai membuka badjunja.

Kepada mereka kita nesehatkan agar djangan merokok, karena asap rokok akan menambah buruknja hawa. Kita sudah meraba-raba kedjadian jang kurang baik, tetapi karena kita tak mempunjai alat apa2, maka hanja menjerah kepada Tuhan jang Maha Esa.

Setelah kita berada dalam gerbong satu djam lamanja, hawa mendjadi buruk sekali, orang2 mendjadi gelisah dan mereka buka pakaiannja sama sekali, telandjang bulat beberapa orang. Kepada mereka dinasehatkan agar djangan banjak bergerak dan ada jang mulai menghirup hawa lewat tjelah-tjelah pintu.

Keluh kesah mulai terdengar dan kita sendiri duduk tenang dan mentjari-tjari di kanan-kiri kita kalau2 ada lantai papan jang sudah rapuh. Dengan kuku kita tjoba-tjoba korek lantai dan kemudian dengan sendok seng kita mentjoba membuat lobang. Tetapi gagal karena sendok seng kurang kuat, sedang kaju lantai belum begitu rapuh. Achirnja dengan sendok dan garpu jang lebih kuat, saat sampai di halte pertama, gerbong dan pintu tetap terkuntji rapat. Dengan sendok dan garpu pemberian hadji Samsuri, kita berhasil membuat lobang sebesar kira2 3 cm lebar dan 10 cm pandjang. Kami sekarang punja dua sumber hawa, tjelah2 pintu dan lobang di lantai.
Kita suru orang bergantian mengisap hawa lewat lobang. Mereka kalau tidak dipaksa, tidak mau pergi dari lobang. Hawa sudah membantu, tapi tenggorokan mulai terasa kering karena haus dan kita tidak punja air minum. Sampai di halte kedua pintu tetap tertutup dan terkuntji rapat. Orang mulai minum air kentjingnja sendiri dan hawa semakin panas dan orang mulai ketakutan, mulai ada jang buang air (berak). Setiap gerbong berhenti, mereka ber-teriak2 minta hawa dan minum, terlebih-lebih dari gerbong belakang, meng-gedor2 dinding tapi tidak berhasil, sedang gerbong depan sepi2 sadja. Apakah di gerbong belakang sudah ada jang djadi korban? Kita suruh kawan2 digerbong tenang, hadapi nasib dengan penuh kejakinan akan adanja pertolongan. Tetapi nasehat ini tidak berhasil dan mereka berkelahi berebut hawa.

Kita mulai memikirkan lapar. Kalau kita minta pada pengawal, jawabannja: "G.v.d andjing, di sini tidak ada air, jang ada peluru. Di Surabaja nanti kamu bisa minum sekenjang-kenjangnja"

Rupanja pengawal2 adalah dari bangsa kita sendiri. Gerbong kita djadi gelisah ketika djatuh korban pertama,meninggal dunia. Dari gerbong belakang teriakan dan gedoran mulai berkurang. Apakah mereka sadar atau korbannja sudah bertambah.

Keadaan sangat menjedihkan. Seorang jang akan meninggal, menghembuskan nafas jang penghabisan seperti ajam jang sudah disembelih tetapi belum putus memotong lehernja (mbanjaki) dan sesudah itu keadannja sangat menjedihkan, darah keluar dari mulut dan kuping, mata keluar.

Sampai di halte jang ramai (mungkin Djember) gerbong belakang sudah mendjadi tenang, tidak begitu bergenuruh seperti di halte2 jang lain. Ketenangan tadi djangan2 merupakan tanda banjaknja korban. Korban djatuh di gerbong tengah baru satu, tetapi sangat mengerikan karena setelah satu ber-turut2 djatuh korban baru sehingga djumlahnja meningkat djadi 7.

Kita sendiri mulai chawatir dengan kawan kita Soeperdjono jang sudah dalam keadaan sangat lemah dan tidak mengeluarkan kata2. Waktu beliau minta tidur, kita tjegah. Kita hanja bisa berdoa dan alhamdullah Tuhan mendengar permohonan kita karena mendadak turun hudjan dengan lebat sekali (mungkin halte Klakah).

Dinding gerbong mendadak mendjadi dingin dan basah. Kawan2 merasa kuat lagi dan mereka men-djilat2 dinding agar sekedar dapat air untuk membasahi tenggorokan.

Keadaan dalam gerbong mendjadi tenang. Sewaktu kawan kita Soepardjono men-tjari2 di bingkisan teman2, dia menemukan sebuah mangga dan dilahapnja dan sisanja bidji pelok diberikan kepada teman2 untuk di-djilati (Djawa: klumuti) bergantian. Buah
mangga ini jang mungkin menjelamatkan jiwa Soepardjono.

Ketika gerbong berhenti dan tjukup lama, kita lihat dari sela2 bahwa diluar sudah gelap dan malam (ternjata kita sudah sampai di stasiun Wonokromo). Kita mendengar suara membuka pintu dan itu dari gerbong belakang.

Kemudian terdengar suara keras:"Kluar!"
Tetapi rupanja ta' ada seorangpun jang kluar dan terdengar suara pintu ditutup kembali dengan keras, disusul teriakan:
"Paraat, ze willwn amok maken!"
Kemudian terdengar suara2 pengawal2 menjiapkan senapannja. Sesudah itu pintu gerbong tengah dibuka dan terdengar perintah: "Kluar!"
Alangkah terkedjut kita waktu akan kluar, ternjata kawan kita jang tidur dipangkuan kita telah meninggal dan badannja masih hangat. Djumlah korban dalam gerbong kita djadi 8. Kita disuruh djongkok dan diam di emplacement.

Pengawal menghitung dan bertanja :"Dimana jang 8 lagi?"
Kita mendjawab: "Mati!"
"Hei, mati?"
Kemudian mereka mengosongkan emplacement dan tidak lama kemudian datang pembesar2 militair.
"Siapa di salah satu kamu jang dapat bitjara Belanda?"
Karena tidak ada jang mendjawab, hadji Samsoeri menunjuk kita.
"Ini tuan,bapak ini bisa bitjara Belanda".
Kemudian kita dipanggil dan diberi lampu senter (Djawa: sentolop) dan disuruh selidiki dalam gerbong tengah. Gerbong belakang tak perlu diragukan lagi, semua sudah meninggal.

Pintu gerbong belakang ditutup kembali.Keadaan sangat menjedihkan, korban2 bertumpukan di muka pintu dan hanja 2 orang jang meninggal dalam keadaan duduk di sebelah podjok.
Mula2 kita mengira mereka masih hidup, ternjata sudah mati. Sewaktu kita disuruh mengeluarkan korban2, keadaan kita sudah pajah dan lapar, tetapi karena korban2 adalah kawan2 kita sendiri, maka dengan terpaksa dan dengan air mata meleleh kita kerdjakan, Keadaan memang sangat menjedihkan.

Korban2 bisa dikatakan masak di dalam oven (pembakaran) Sewaktu mayat diangkat, kulit mereka lepas dan kelihatan putih. Bekas darah kelihatan keluar dari mulut dan kuping, mata dan lidah keluar, sungguh ta' dapat kita lupakan. Ada jang tangannja keatas, ada jang meninggal mlungker.

Begitulah, kita letakkan 46 jiwa di peron stasiun Wonokromo. Sungguh djahanam perbuatan pendjadjah!

Kemudian truck2 jng telah disediakan masuk ke emplacement dan kitapun diperintah memuatnja. Karena kita sudah sangat pajah, maka pekerdjaan itu tidak bisa kita lakukan sebagaimana mestinja. Kalau bukan karena kawan2 kita sendiri dan antjaman sendjata, tak seorangpun kiranja tahan mendjalankannja. Kita tidak tahu ke hospital mana diangkutnja. Rupa2nja sangat dirahasiakan.

Ketika kita sampai di pendjara Bubutan, maka kepada kita diberikan sabun untuk mentjutji badan. Bagaimanapun membersihkan badan, bau majat masih melekat. Saat kita dapat makan di pendjara Bubutan, di mana kita disendirikan dan tidak boleh ber-tjakap2, tidak seorangpun jang bisa makan.

*****

Diatas adalah cuplikan dari catatan Soetedjo, ayah saya, yang dibuat dalam sebuah buku tulis dengan logo disampul : NV Internationale Crediet- en Handelsvereiging "Rotterdam" - buku tulis untuk anak sekolah dimasa sesudah Agresi-II.
Ayah kami bebas tahun 1948 dan harus meninggalkan Bondowoso pindah ke Malang. Saat pindah dibantu seorang dokter Tionghoa, kalau tak salah ingat dr.Oei yang alamatnya di jl. Sekarpote
Di Malang ayah kami pertama kali bekerja ikut aanemer Lo Hok Sioe dan tugas saya setiap sore pinjam koran dari Tio King Hwie yang pedagang tembakau dan tinggal didepan kelenteng, di samping bioskop Emma (tahun 1948-1950).

Gerbong maut diberangkatkan dari Bondowoso 23 November 1947 atau 61 tahun lalu dan perintah pemindahan 100 tawanan yang dinyatakan sebagai extremist yang melakukukan "subversieve activiteit" ditandatangani oleh: J van den Dorpe, 2de Luit. der Mariniers 23 November 1947.
Sang letnan dua ini bertugas dalam: Veilicheidsdienst Mariniers Brigade SHK-IV Bodowoso.
Tiga gerbong maut disimpan di stasiun Bondowoso, stasiun Wonokromo dan Museum Brawijaya Jl.Ijen 25A Malang.

Gerbong depan : 24 tawanan hidup semua
Gerbong tengah : 38 tawanan,meninggal 8 orang
Gerbong belakang : 38 orang,meninggal semua

Saat tiba di Wonokromo setelah perjalanan 13 jam total 44 meninggal, 12 orang sakit payah, 12 lemas dan hanya 32 yang bisa mengurus jenazah sampai jam 02.00 dinihari sebelum mereka dikirim pe penjara Bubutan.
Peristiwa ini tercatat dalam buku "De Excessennota" yang terbit tahun 1995 - ingeleid door Jan Bank, diterbitkan oleh Sdu Uitgeverij Koningennegracht Den Haag 1995
Lihat halaman 21:
Bij een dertien uur durend trein transport van 100 Indonesische gevangenen in drie afgesloten goederenwagens van Bondowoso naar Soerabaja,kwamen 46 gevangenen door verstiking om het leven .......

Karena waktunya berdekatan, dalam buku Excessennota halaman 22 tercantum :
9 december 1947 Rawahgede dsb.

PRESS RELEASE KUKB

KOMITE UTANG KEHORMATAN BELANDA

PRESS RELEASE
12 Desember 2008

Dalam pemberitaan di beberapa media di Indonesia sehubungan dengan acara Peringatan 61 Tahun Peristiwa Pembantaian di Rawagede, yang telah dilaksanakan pada 9 Desember 2008 di Monumen Rawagede, Desa Balongsari, Kecamatan Rawamerta, Kabupaten Karawang, terdapat beberap kekeliruan.

KOMITE UTANG KEHOMATAN BELANDA (KUKB), sebagai salah satu penyelenggara acara tersebut memberikan pernyataan sebagai berikut:

1. Duta Besar Belanda, Dr. Nikolaos van Dam TIDAK DIDAULAT secara mendadak untuk memberi sambutan, melainkan sudah masuk dalam mata acara, bahwa beliau akan memberikan pernyataan atas nama Pemerintah Belanda.

2. Duta Besar Belanda TIDAK menyampaikan pernyataannya dalam bahasa Inggris, melainkan membaca teks dalam BAHASA INDONESIA.
Selain itu ada teks dalam bahasa Belanda yang dibagikan kepada pers Belanda yang hadir di Rawagede.

3. Duta Besar Belanda tidak tegas menyatakan MEMINTA MAAF. Memang dalam membacakan sambutannya, dia ada menyebutkan "MAAF" dan juga “”MENYESAL”, namun dalam lembaran teks yang berbahasa belanda, tertulis "SPIJT" yaitu menyesal (regret), dan bukan “EXCUUS”, yaitu meminta maaf (apology).
Demikian juga Menlu Belanda (waktu itu) Ben Bot, dalam sambutannya di Jakarta pada 16 Agustus 2005, menyatakan penyesalan (regret) atas tewasnya banyak orang Indonesia dan orang Belanda, dan bukan permintaan maaf (apology) atas agresi militer yang dilakukan oleh tentara Belanda yang mengakibatkan tewasnya ratusan ribu rakyat Indonesia.
Menurut KUKB, menyesal saja tidak cukup. KUKB menuntut PERMINTAAN MAAF (apology) dari pemerintah Belanda atas penjajahan, perbudakan, pelanggaran HAM berat dan kejahatan perang yang telah dilakukan oleh tentara Belanda selama agresi militer mereka di Indonesia antara tahun 1945 - 1950.

4. Tempat Pemakaman di Rawagede BUKAN TEMPAT PEMAKAMAN PEJUANG, melainkan pemakaman sebagian (181 dari 431) petani/penduduk desa, termasuk anak-anak, yang dibantai -tanpa proses pengadilan- oleh tentara Belanda pada 9 Desember 1947.

5. Duta Besar Belanda TIDAK MEMBAGIKAN SANTUNAN dari pemerintah Belanda, melainkan ikut membagikan dua (dari 181) bingkisan santunan yang disumbangkan oleh Pemerintah Kabupaten Karawang dan Yayasan Rawagede.

6. Dana sebesar 5.000 Euro untuk 9 janda korban dan satu korban selamat dari pembantaian juga bukan dari Pemerintah Belanda, melainkan sumbangan dari Yayasan Eerlijk Deelen dari Belanda, yang merasa terpanggil untuk mewakili bangsa Belanda, setelah Ketua Yayasan, Henk Koetsier membaca, bahwa pemerintah Belanda menolak tuntutan kompensasi dari 9 janda dan satu korban selamat dari pembantaian di Rawagede pada 9 Desember 1947.

7. Organisasi KUKB tidak berbentuk YAYASAN. Batara R Hutagalung BUKAN KETUA YAYASAN KUKB, melainkan Ketua KUKB.

Demikian pernyataan ini kami sampaikan untuk diketahui adanya.

Batara R Hutagalung
Ketua Komite Utang Kehormatan Belanda (KUKB).

De lach van Sa'ih

Indonesië, december 2008

door Ed Caffin

Vandaag wordt in Balongsari, West-Java, de massamoord herdacht die het Nederlandse leger hier precies 61 jaar geleden beging. Als het goed is, is de Nederlandse ambassadeur in Indonesië aanwezig bij die herdenking. Misschien staan ze wel naast elkaar; ambassadeur Nikolaos van Dam en Pak Sa'ih, de enige overlevende van de slachting, beiden stilzwijgend kijkend naar het grote, sobere monument. Erachter, net zichtbaar vanaf de weg, liggen de graven van de honderden onschuldige mannen die werden doodgeschoten.

Op 9 december 1947 was het leger op zoek naar een Indonesische vrijheidsstrijder die zich de dag ervoor nog schuilhield in het dorp, dat toen Rawagede heette, en toen ze hem niet konden vinden executeerden zij vervolgens meedogenloos de meeste mannen en jongens uit het dorp, in totaal meer dan 400. Velen van hen waren jong, zoals Sa'ih, tieners en twintigers nog. Hij, nu 87 jaar, overleefde het bloedbad door puur geluk: de kogels misten zijn vitale organen en terwijl hij zich stilhield tussen de lijken, verdwenen de soldaten langzaam uit het dorp.

Sa'ih zit elke dag op een stenen bankje voor het monument, zijn ogen glinsterend vanonder zijn zwarte, vilten hoed. Een glimlach siert zijn oude gezicht. Vandaag is hij vast en zeker prominent aanwezig bij de herdenking rond het monument. Ik vraag me af of hij weet heeft van het politieke gesteggel in Nederland met als uitkomst dat dit jaar de ambassadeur bij de herdenking aanwezig is. Zelf had hij het liefst gezien dat de soldaten van toen waren terugkomen om samen te herdenken. Verlangend naar verzoening had hij dat, samen met de andere nabestaanden, gevraagd. De Nederlanders zijn namelijk meer dan welkom hier.

Ik vraag me ook af of hij weet dat de "kwestie Rawagede" in Nederland jarenlang werd verzwegen, ontkend en gebagatelliseerd, totdat in augustus van dit jaar een groep nabestaanden, waaronder hijzelf, de Nederlandse staat aanklaagden. Zou hij weten dat een aantal politici vindt dat Nederland geen excuses moet maken omdat het immers "al zo lang geleden is"? En zou hij het veelgebruikte argument begrijpen dat als hiervoor excuses worden aangeboden "er dan wel meer gebeurtenissen zijn waar excuses voor kunnen worden gemaakt?"

In het dorp is de Nederlandse discussie in elk geval geen issue. Er zijn hier, zoals eerder al helder verwoord in een recent artikel van NRC-correspondent Elske Schouten over de kwestie Rawagede, genoeg andere zorgen. Er is niet veel perspectief; de meeste mensen leven eenvoudig en hebben weinig geld. Veel jongeren uit het dorp maken lange dagen in een nabij gelegen fabriek of zijn jaren van huis om in het Midden-Oosten te werken. Van het daar verdiende geld wordt hier een huis gebouwd en gezorgd voor de ouderen.

Toch kwam voor de groep nabestaanden, die allen hoogbejaard zijn, deze zomer het moment dat zij een zaak wilden maken, daarbij aangemoedigd door de stichting Rawagede, die zich onder leiding van voorzitter Sukarman inzet voor het behoud van de herinnering aan de tragedie. Geholpen door het Comité Nederlandse Ereschulden, en juridische kennis uit Nederland stellen ze in de aanklacht de Nederlandse staat aansprakelijk voor de moorden en eisen zij excuses, erkenning en een schadevegoeding.

Het is voor het eerst dat Nederland aansprakelijk wordt gesteld voor misdaden gepleegd tijdens de jaren van strijd tot aan de soevereiniteitsoverdracht in 1949. Ook de Republiek Indonesië heeft de Nederland staat namelijk nooit aangeklaagd: ook hier zijn de gebeurtenissen uit die tijd lang verzwegen of ontkend.

Onder meer het NRC publiceerde sinds augustus verschillende artikelen over de kwestie, zoals dat van Elske Schouten. In een column gaat haar collega Frank Vermeulen in op de uitlatingen van VVD-er van Baalen, aanvoerder van het "geen excuses want te lang geleden – kamp". Het artikel gaat verder in op de (op dat moment nog aanstaande) Nederlandse parlementaire delegatie die in oktober in Indonesië was, het dorp te bezoeken. Vermeulen vraagt zich af of Nederland uiteindelijk toch het goede zou doen, namelijk praten met de nabestaanden en excuses maken?

Het loopt anders. De delegatie besluit niet af te reizen naar het dorp. Uiteindelijk spreken drie parlementariërs alsnog met een aantal nabestaanden, waaronder Sa'ih, in een hotel in Jakarta. Een van de drie, Harry van Bommel, krijgt van van hen het verzoek om Nederlandse militairen naar de eerstvolgende herdenking te sturen zodat zij hen, 61 jaar na dato, vergeving kunnen schenken. Resultaat: op 18 november stemt de kamer in met het voorstel van van Bommel om de ambassadeur te sturen. Van Bommel roept veteranen op om zelf naar de herdenking te gaan.

De stichting Rawagede verwacht vandaag echter geen veteranen, en dus zullen Sa'ih en de anderen vandaag, ondanks hun wens, genoegen moeten nemen met de aanwezigheid van de Nederlandse ambassadeur. Erkenning en excuses komen er voorlopig ook niet, en bovendien verklaarde de landsadvocaat van Nederlandse staat, op 24 november jongstleden, de financiële claim verjaard. Eens te meer blijkt er een te grote afstand tussen wens en realiteit.

Morgen, dan zit Sa'ih gewoon weer op zijn bank en lacht hij van onder zijn zwarte, vilten hoed. De herinnering aan de tragedie heeft van hem geen bittere oude man gemaakt. Aan het einde van zijn leven verlangt hij, zo stel ik me voor, alleen nog naar verzoening. Want, daar ben ik van overtuigd; Sa'ih hoeft niet meer te leren vergeven. Zijn lach verklapt dat er geen wrok heerst in zijn hart. Hij vraagt slechts om excuses, om ze te kunnen accepteren.


Op de website van het Comité Nederlandse Ereschulden (voorzitter Batara Huta Galung), die streeft naar verzoening tussen Nederland en Indonesië, zijn artikelen verzameld over de kwestie: http://indonesiadutch.blogspot.com

Source: http://indisch3.wordpress.com/2008/12/09/de-lach-van-saih/

Did the Dutch ambassador apologise in Indonesia?

Published: 9 December 2008 14:50 | Changed: 9 December 2008 20:37
By our correspondent

The Dutch ambassador to Indonesia attended Tuesday's memorial service for those who died in the 1947 massacre at Rawagede on West Java, in which almost every man in the village was killed.

It was the first time a representative of the Dutch government has attended the annual event, and comes at a time when pressure is mounting for an official apology for the killing.

The massacre took place during the five years of guerilla war which preceded Indonesian independence when Dutch soldiers executed some 431 men and boys from the village.

In his speech, which was in Indonesian, Nikolaos van Dam referred to earlier “sincere apologies from the Dutch government.” Until now, the official Dutch line has been to say “sorry” for the massacre.

But in the Dutch version of the speech, the words apology or excuses do not appear. Instead, the word “regret” is used.

After his speech, the ambassador said the words could be taken as an apology. “For me, [apologies and saying sorry] are the same,” he said.

Batara Hutagalung, who is behind efforts to get the Dutch government to apologise properly, said the ambassador sent out a mixed message. “Was he speaking about apologies or about regret?” Hutagalung said. “He says they are the same thing, but they are not.”

In 2005 when the then foreign minister Ben Bot spoke about the massacre, he too used the word “regret”.
The Dutch government acknowledged in 1969 that a mass execution had taken place at Rawagede during Indonesia’s struggle for independence, after revelations by a former Dutch soldier on the scale of the atrocities perpetrated by the Dutch army in its former colony.

Source: 

http://www.nrc.nl/international/article2087055.ece/Did_the_Dutch_ambassador_apologise_in_Indonesia

Akhirnya Duta Besar Belanda hadir di acara Peringatan Peristiwa Pembantaian di Rawagede

PERINGATAN 61 TAHUN PERISTIWA PEMBANTAIAN DI RAWAGEDE
Monumen Rawagede, 9 Desember 2008

Setelah puluhan tahun Pemerintah Belanda berusaha menutupi lembaran hitam masa lalu Belanda di Indonesia, akhirnya kini Pemerintah Belanda terpaksa mengakui bahwa telah terjadi kejahatan perang dan kejahatan atas kemanusiaan yang dilakukan oleh tentara Belanda selama agresi militer yang dilancarkan oleh tentara Belanda dalam upaya menjajah kembali Indonesia, setelah bangsa Indonesia menyatakan kemerdekaannya pada 17 Agustus 1945.

Pada peringatan 61 Tahun Persitiwa Pembantaian di Rawagede, yang dilaksanakan di Monumen Rawagede, Desa Balongsari, Kabupaten Karawang, Duta Besar Kerajaan Belanda Dr. Nikolaos van Dam hadir dan membacakan pernyataan tertulis dalam bahasa Indonesia, dan teks bahasa Belanda dibagikan kepada pers Belanda. Ini untuk pertamakalinya seorang pejabat tertinggi dari perwakilan Kerajaan Belanda di Indonesia hadir dalam acara peringatan peristiwa kejahatan perang yang dilakukan oleh tentara Belanda di Indonesia. Pada peringatan 60 Tahun Peristiwa pembantaian di Rawagede yang dilaksanakan pada 9 Desember 2007, Kedutaan Belanda hanya mengirim seorang pejabat rendahan, yaitu Wim Meulenberg, Wakil Kepala Bidang Penerangan dan Pers.

Kehadiran Dubes Belanda ini bukanlah secara sukarela, melainkan atas keputusan parlemen Belanda.
Pada 19 Oktober 2008 di Hotel JW Marriott Jakarta, dalam pertemuan antara 3 orang anggota Parlemen Belanda (Harry van Bommel, Joël Voordewind dan Harm Waalkens) dengan 2 orang janda (Wanti, 84 tahun, dan Wisah, 81 tahun) serta seorang korban selamat terakhir dari pembantaian di Rawagede, Sa’ih, 86 tahun, Harry van Bommel menyatakan setuju dengan pendapat Batara Hutagalung, bahwa paling sedikit Duta Besar Kerajaan Belanda yang harus hadir pada acara peringatan tesebut. Dia berjanji akan membawakan hal ini ke parlemen Belanda.
(lihat: http://batarahutagalung.blogspot.com/2008/10/akhirnya-anggota-parlemen-belanda.html)


Anggota Tweede Kamer bertemu dengan 2 janda dan Sa'ih, difasilitasi oleh Ketua KUKB, Batara R. Hutagalung

Pada 18 November 2008, Harry van Bommel menyampaikan MOSI di parlemen Belanda, yang isinya mendesak Pemerintah Belanda agar menugaskan Duta Besar Belanda untuk hadir pada Peringatan 61 Tahun Peristiwa Pembantaian di Rawagede. MOSI tersebut disetujui oleh mayoritas anggota parlemen.

Dalam sambutannya di Rawagede, Ketua Komite Utang Kehormatan Belanda (KUKB), Batara R Hutagalung memberikan informasi mengenai KUKB, kegiatan yang telah dilakukan, dan langkah-langkah yang akan ditempuh. A.l. disampaikan:

 KUKB didirikan pada 5 Mei 2005 di Gedung Joang’45, oleh para aktifis Komite Nasional Pembela Martabat Bangsa Indonesia (KNPMBI). Tujuan KUKB bukanlah untuk membalas dendam, melainkan sebaliknya, menawarkan suatu ‘Rekonsiliasi yang bermartabat.’ Kata dalam bahasa Belanda lebih tepat, yaitu ‘verzoening’, perdamaian, antara dua bangsa yang sederajat, saling menghargai dan mengakui. Menurut KUKB, hubungan Indonesia dengan Belanda belum normal, karena hingga saat ini pemerintah Belanda tetap tidak mau mengakui de iure kemerdekaan Republik Indonesia adalah 17 Agustus 1945. Bagi pemerintah Belanda, kemerdekaan RI adalah 27 Desember 1949, yaitu pada waktu “penyerahan kedaulatan” atau “soevereniteitsoverdracht” dari pemerintah Belanda kepada pemerintah Republik Indonesia Serikat (RIS). Pada bulan Juni 2006, dalam suatu acara, Ketua KUKB menyampaikan kepda dubes van Dam, bahwa Negara yang diakui de iure oleh pemerintah Belanda, yaitu RIS, sudah tidak ada lagi. Sudah dibubarkan pada 16 Agustus 1950, dan pada 17 Agustus 1950, Sukarno menyatakan berdirinya kembali NKRI, yang proklamasi kemerdekaannya adalah 19.8.1945.

Dalam sambutannya di Jakarta pada 16 Agustus 2005, Menlu Belanda (waktu itu) mengatakan, bahwa kini pemerintah Belanda menerima proklamasi 17.8.1945 secara politik dan moral. Dalam wawancara di Metro TV pada 18.8.2005, dia menegaskan, bahwa pengakuan secara yuridis telah diberikan akhir tahun 1949.
 Contoh lain mengenai ketidak setaraan Indonesia dengan Belanda adalah perlakuan terhadap warga yang akan berkunjung. Seorang pemuda Belanda dengan ransel punggung (back packer) yang akan berkunjung ke Indonesia, cukup dengan tiket dan uang di kantong 200 atau 300 Euro, dapat langsung ke Indonesia, dan di bandara di Indonesia akan langsung mendapat ‘visa-on-arrival.’ Di lain pihak, seorang milyuner Indonesia yang hendak berkunjung ke Belanda, sangat sulit untuk memperoleh visa Belanda. Dia harus mendapat undangan dari Belanda, menunjukkan rekening Bank selama tiga bulan terakhir, dan kemudian menunggu lebih dari seminggu. Hal ini masih seperti di zaman penjajahan, yaitu perlakuan yang tidak setara terhadap pribumi.

 Pada 20 Mei 2002, pada puncak perayaan 400 tahun berdrinya VOC yang dirayakan secara besar-besaran di Belanda sepanjang tahun 2002, KNPMBI mengadakan demonstrasi ke Kedutaan Belanda, dan menyampaika protes atas perayaan tesebut, karena perayaan ini merupakan penghinaan kepada bangsa Indonesia, karena bagi bangsa Indonesia masa VOC merupakan awal dari penjajahan, perbudakan, perampokan kekayaan Nusantara dan pembunuhan ratusan ribu penduduk yang dijajah. Bagi Belanda, zaman VOC disebut sebagai zaman keemasan (de gouden eeuw) dan hal ini dapat dilihat di situs Kementerian Luar Negeri Belanda.

 Sebagai hasil protes, Duta Besar Belanda (waktu itu), Baron Schelto van Heemstra mengusulkan suatu kerjasama penyelenggaraan seminar yang membahas dua sisi VOC, yaitu dari sudut pandang Indonesia dan dari sudut pandang Belanda. Pada 3 dan 4 September 2002, diselenggarakan seminar dengan judul “VOC. Dua Sisi Perusahaan Multinasional Pertama Di Dunia.” Pembicara adalah 6 pakar sejarah dari Indonesia dan 4 pakar sejarah dari Belanda.

 Pimpinan KNPMBI pertama kali mengetahui mengenai peristiwa pembantaian di Rawagede tahun 2004, dari almarhum Bapak Tadjoedin, seorang Angkatan ’45. Setelah mempelajari mengenai peristiwa ini, maka KNPMBI memutuskan untuk membuat peristiwa pembantaian di Rawagede sebagai ujung tombak tuntutan kepada pemerintah Belanda. Namun KNPMBI tetap memperjuangkan seluruh korban agresi militer yang dilakukan oleh tentara Belanda di Indonesia antara tahun 1945 – 1950.

 Karena kegiatan KNPMBI tidak hanya sehubungan dengan Belanda, diputuskan untuk mendirikan komite yang khusus menyangkut hubungan Indonesia-Belanda. Maka didirikanlah Komite Utang Kehormatan Belanda. Kata Utang-Kehormatan merupakan satu kata, dan kata ini merupakan satu kata yang bersejarah, yang pertama kali digunakan oleh Dr. Conrad Theodor van Deventer, seorang mantan pengacara di Semarang. Ketika kembali ke Belanda, dia menulis kritik tajam terhadap praktek-praktek kolonialisme yang sangat tidak manusiawi. Judul tulisannya di media Belanda De Gids adalah ‘Een Ereschuld’, yang artinya adalah ‘Satu Utang Kehormatan.’ Kritiknya mengakibatkan pemerintah Belanda mengeluarkan kebijakan baru yang dinamakan ‘Politik Etis.’

 Pada 27 Mei 2005, Ketua KUKB menunjuk Jeffry Pondaag sebagai representatif di Belanda. Dalam kunjungan ke Belanda bulan Desember 2005 bersama Ketua Dewan Penasihat KUKB, Laksamana Pertama TNI (Purn.) Mulyo Wibisono, Ketua KUKB meresmikan KUKB Cabang Belanda dan mengangkat Jeffry Pondaag sebagai ketua KUKB Cabang Belanda serta Charles Surjandi sebagai sekretaris. Seorang anggota Dewan Penasihat KUKB, Bapak Irsan, yang juga mantan Dubes RI untuk Belanda dan kemudian untuk Jepang, memberikan sumbangan sebesar 1.000 US Dollar, untuk biaya mendirikan yayasan KUKB di Belanda, dan untuk membayar pengacara yang akan mewakili keluarga korban pembantaian di Rawagede. Tahun 2006, KUKB Cabang Belanda menjadi Yayasan KUKB.

 Pada 24 Oktober 2008, pemeritah Belanda secara resmi menolak tuntutan kompensasi yang dimajukan 9 orang janda dan seorang korban selamat dari pembataian di Rawagede. Namun pemerintah Belanda menawarkan untuk berdiskusi dengan para janda dan korban selamat untuk membantu mereka. Alasan pemerintah Belanda adalah, bahwa kasus tersebut tidak dapat diterima karena telah terlalu lama alias daluarsa.

 Alasan penolakan ini tidak dapat diterima. Di International Criminal Court -ICC (Pengadilan Kejahatan Internasional) yang sejak Januari 2002 berkedudukan di Den Haag, Belanda, ada tiga jenis kejahatan yang tidak ada daluarsanya, dan sampai kapanpun masih dapat diuntut, yaitu pertama, Genocide atau pembantaian etnis. Kedua, Crimes against humanity atau Kejahatan Atas Kemanusiaan dan ketiga, War crimes, atau Kejahatan Perang. Sebagai contoh, pembantaian etnis yang dilakukan oleh Turki terhadap etnis Armenia tahun 1915, setelah hampir 100 tahun, masih aktual di Eropa. Penjahat-penjahat perang Jerman yang masih belum tertangkap, sampai sekarang masih diburu atas kejahatan yang dilakukan selama Perang Dunia II tahun 1939 - 1945. Para mantan interniran Belanda yang diinternir oleh Jepang antara tahun 1942 – 1945, sampai sekarang masih menuntut pemerintah Jepang. Yang dituntut oleh Indonesia adalah untuk kejahatan-kejahatan yang terjadi setelah usai perang Dunia II tahun 1945. Jadi usia kasusnya masih lebih muda dibandingkan dengan yang dituntut oleh Belanda sendiri.

 Memang di International Criminal Court tidak mengenal azas Retro active atau berlaku surut, namun untuk kejahatan-kejahatan yang terjadi sebelum adanya ICC dapat diadili di pengadilan ad hoc atau suatu tribunal, sebagaimana yang dilakukan terhadap penjahat perang Rwanda yang membantai etnis Tutsi tahun 1994. Demikian juga dibentuk tribunal untuk mengadili penjahat perang Serbia, yaitu Radovan Karadzik dan Slobodan Milosevic. Tahun 1996, seorang Dosen fakultas Hukum di Universitas Erasmus, Kneepkens, yang mengajar mengenai Law of War (Hukum Perang), mengusulkan agar dibentuk suatu tribunal yang terdiri dari pakar-pakar hukum internasional guna meneliti kejahatan perang yang dilakukan oleh tentara Belanda di Indonesia.

 Human Rights Watch di Amerika Serikat melalui email memberi informasi kepada Ketua KUKB, bahwa korban agresi militer Belanda di Indonesia dapat menuntut pemerintah Belanda di Amerika dengan menggunakan Alien Tort Claims Act. Juga kasus kejahatan perang ini dapat dimajukan ke Security Council (Dewan Keamanan) PBB, agar dibentuk Fact Finding Commission guna meneliti kejahatan perang yang telah dilakukan oleh tentara Belanda.

 Apabila hal-hal tersebut dilakukan, maka situasi ini akan berlangsung lebih lama dan akan terbongkar semua kejahatan perang yang telah dilakukan oleh tentara Belanda di Indonesia. Oleh karena itu, Ketua KUKB menyampaikan, di Jerman ada pepatah, yang pasti dikenal oleh Dubes van Dam, karena pernah bertugas sebagai Diplomat di Jerman selama 7 tahun. Pepatah itu berbunyi dalam bahasa jerman : “Lieber Ein Ende mit Schrecken, als ein Schrecken ohne Ende.” Artinya: “Lebih baik suatu akhir yang dramatis, daripada suatu drama tanpa akhir!”
Duta Besar Belanda, Dr. Nikolaos van Dam membacakan pernyataan tertulis dalam bahasa Indonesia, sebagai berikut:

Pidato Duta Besar Belanda Dr. Nikolaos van Dam
Dalam rangka Peringatan Tragedi Rawagede
Rawagede/ Balongsari, 9 Desember 2008
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
Salam sejahtera bagi kita semua,
Yang terhormat Bapak LetJen purnawirawan Haris Suhud, mantan Ketua MPR/DPR Republik Indonesia;
Yang terhormat Bapak Arifin, Sekda Kabupaten Karawang;
Yang terhormat para anggota keluarga serta kenalan korban Tragedi Rawagede 61 tahun yang lalu, tepatnya 9 Desember 1947;
Yang terhormat para anggota Komite Utang Kehormatan Belanda;
Yang terhormat Bapak Ibu sekalian.
Sebagai perwakilan Kerajaan Belanda, negara yang dulu bertanggung jawab atas pemerintahan kolonial di kepulauan Nusantara ini, saya menganggap adalah hal yang istimewa untuk dapat hadir hari ini pada upacara peringatan di Rawagede ini dalam rangka memperingati tragedi yang terjadi di sini pada tanggal 9 Desember 1947. Kehadiran saya di sini bukan saja merupakan keinginan pribadi saya sendiri dan keinginan pemerintah Belanda, tetapi sebagian besar anggota parlemen Belanda baru-baru ini telah menyatakan dengan jelas keinginan ini juga.
Berulang kali pemerintah Belanda menyampaikan permintaan maaf yang sedalam-dalamnya kepada bangsa Indonesia atas peristiwa-peristiwa pada tahun 1947 itu, seperti yang pada tahun 2005 disampaikan secara langsung oleh Menteri Luar Negeri saat itu, Bernard Bot. Pernyataan maaf pemerintah Belanda juga secara jelas berkaitan dengan penderitaan yang dialami oleh keluarga korban Rawagede.
Pemerintah Belanda sangat menyesalkan atas tindakan tentara Belanda di Rawagede pada tahun 1947. Peristiwa itu merupakan salah satu contoh paling menyedihkan dari cara Belanda dan Indonesia untuk saling berpisah saat itu dengan begitu menyakitkan dan penuh kekerasan. Seperti yang disampaikan oleh Menteri Bot saat itu: jika sebuah masyarakat ingin menghadapi masa depan dengan kedua mata terbuka, maka harus juga mempunyai keberanian untuk menghadapi sejarahnya sendiri. Ini berlaku untuk setiap negara, termasuk Belanda dan Republik Indonesia. Kami, bangsa Belanda, harus mengakui kepada diri kami sendiri dan kepada bangsa Indonesia bahwa selama dan terutama pada akhir masa kolonial, kesalahan dilakukan, yang mencederai kepentingan dan martabat bangsa Indonesia – walaupun maksud Belanda secara perorangan mungkin tidaklah selalu buruk.
Akhir dari masa kependudukan Jepang di Indonesia bukan berarti akhir dari penderitaan bangsa Indonesia dan juga masyarakat Belanda di Indonesia. Masa kependudukan Jepang dan masa tidak lama setelah Proklamasi diikuti dengan perselisihan yang sangat menyakitkan dan penuh kekerasan antara kedua negara dan masyarakat kita.
Jika ditinjau kembali, maka jelas bahwa penempatan kekuatan militer pada tahun 1947 telah menempatkan Belanda pada sisi yang salah dalam sejarah. Kenyataan bahwa aksi militer dilaksanakan dan bahwa banyak korban tewas atau terluka dari kedua belah pihak merupakan suatu kenyataan yang pahit dan kejam, terutama bagi bangsa Indonesia. Diperkirakan jumlah rakyat Indonesia yang tewas akibat aksi Belanda itu sangat besar. Atas nama pemerintah Belanda, saya ingin menyampaikan rasa penyesalan yang dalam atas segala penderitaan yang harus dialami.
Terima kasih.
والسلام عليكم ورحمة الله وبركاته
*****

Ketua KUKB Batara R. Hutagalung dan Dubes Belanda Nikolaos van Dam di Monumen Rawagede

Pada acara peringatan tersebut, diberikan santunan kepada 181 orang yang dinaungi oleh Yayasan Rawagede, termasuk para janda korban dan korban selamat dari pembantaian di Rawagede. Sumbangan dana diberikan oleh Pemerintah Kabupaten Karawang dan Yayasan Rawagede sendiri.
Di akhir acara dilakukan tabur bunga dan Duta Besar Belanda ikut menabur bunga di beberapa makam korban pembantaian yang dilakukan oleh tentara Belanda di desa Rawagede pada 9 Desember 1947. Pada hari itu 431 penduduk desa dibantai oleh tentara Belanda tanpa ada proses pengadilan apapun.
Catatan: Dalam teks pidato yang dibagikan kepada pihk Indonesia dalam bahasa Indonesia dan teks pidato dalam bahasa Belanda yang dibagikan kepada pers Belanda, ada perbedaan kata. Dalam teks bahasa Indonesia ditulis ‘permintaan maaf’, namun dalam teks bahasa Belanda, tercantum kata ‘spijt’, artinya menyesal.

Associated Press: Dutch gov't lawyer says no massacre compensation

by Mike Corder
The Hague

Relatives of victims of a notorious massacre by Dutch troops during Indonesia's war of independence can no longer apply for compensation because the statute of limitations has expired, the government said.
One survivor of the Dec. 9, 1947, summary executions in Rawagedeh on Java island and nine female relatives of some of the dozens of men killed are seeking compensation from the Dutch state.
Their attorney, Liesbeth Zegveld, said Monday that a government lawyer has written to her saying the case can no longer be heard because it is too old. Zegveld said she was surprised by the ruling. The killings, for which the Dutch government has previously expressed regret, were still being discussed by lawmakers nearly 61 years later.
"I am surprised they dare to invoke this," she said of the statute of limitations. "I find it unreasonable." Zegveld said she was pleased the government offered to discuss the case with her clients to help them with their grieving.
However, she said she would not rule out taking the case before a Dutch court, despite the government's assertion it is too old.

Foreign Ministry spokesman Aad Meijer underscored the government's regret, calling the killings, "one of the worst examples of the painful and violent way the Netherlands and Indonesia separated at the time. It was an execution of a large group of men without any form of trial."
Meijer said former Dutch Foreign Minister Ben Bot made a public statement of deep regret in 2005, after which both the Dutch and Indonesian government agreed that compensation was no longer an issue.
"A line was drawn by both countries under this painful part of their shared history," he said.

Indonesia declared its independence from Dutch colonial rule when World War II ended in 1945. The Netherlands fought unsuccessfully to try to maintain control of its lucrative Asian outpost and Indonesia was finally recognized as independent in 1949.

Meijer said the Dutch ambassador to Indonesia will attend a Dec. 9 memorial service in Rawagedeh, about 60 kilometers (40 miles) east of the capital, Jakarta. It will be the first time such a senior Dutch diplomat has attended the annual memorial event.

Geen schadevergoeding nabestaanden executies Java

Elsevier, maandag 24 november 2008 17:33

Novum) - Nabestaanden van slachtoffers van het bloedbad dat door Nederlandse militairen in 1947 werd aangericht in het Javaanse dorp Rawagedeh krijgen geen schadevergoeding van de Nederlandse Staat. De claim is verjaard, oordeelt de landsadvocaat.

Een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken laat weten dat de staat het wel 'in hoge mate betreurt' dat de Indonesiërs ten tijde van de zogeheten politionele acties zonder vorm van proces zijn geëxecuteerd. "Dit is een van de schrijnendste voorbeelden van de gewelddadige manier waarop Nederland en Indonesië uit elkaar zijn gegaan."

Tien overlevenden van de slachting door de Nederlandse militairen, waarvoor nooit iemand is vervolgd, kondigden in september aan om de staat aansprakelijk te stellen. Ze eisen een schadevergoeding en excuses voor de executies, waarbij meer dan vierhonderd doden vielen.

Minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen (CDA) liet in januari nog weten geen verder onderzoek naar de executies in Rawagede te laten doen. Hij sloot zich aan bij de conclusies van een rapport uit 1995 in opdracht van het ministerie van Justitie. Hierin werd vastgesteld dat vervolging voor deze misdrijven niet meer mogelijk was en dat nader onderzoek niet zinvol was.

De Nederlandse ambassadeur in Indonesië zal op 9 december aanwezig zijn in Rawagedeh bij de herdenking van het bloedbad. Namens de regering zal hij respect en medeleven aan de slachtoffers en nabestaanden betuigen, aldus Buitenlandse Zaken.

http://www.elsevier.nl/web/Artikel.htm?contentid=213207

Ambassadeur naar herdenking bloedbad in Rawagadeh

18-11-2008 • Een meerderheid van de Tweede Kamer heeft ingestemd met het voorstel van SP-Kamerlid Van Bommel om de Nederlandse ambassadeur naar de herdenking van de massamoord in het Indonesische plaatsje Rawagadeh te sturen. Van Bommel: ”Ik ben heel blij dat de Kamer wil dat de hoogste vertegenwoordiger van de Nederlandse regering in Indonesië de herdenking bezoekt. Dit kan het langverwachte begin zijn van de erkenning van de misdaden die toen door Nederlandse militairen zijn gepleegd.”
De herdenking in Rawagedeh, een klein plaatsje op Java, vindt plaats op 9 december. Op die dag in 1947 vermoordden Nederlandse troepen daar ruim vierhonderd mensen uit wraak omdat zij een Indonesische strijder niet konden vinden in het dorp. Op dit moment is nog een kleine groep nabestaanden van slachtoffers en één overlevende van het drama in leven. Ze vragen om erkenning van de misdaden van toen en om verzoening nu. Zij hebben aangedrongen op aanwezigheid van een hoge vertegenwoordiger uit Nederland op hun herdenking en zien dit als belangrijke stap in het proces van verzoening. De Nederlandse regering is in dit proces zeer terughoudend geweest tot nu toe. Pas in 2007, zestig jaar na de feiten, werd een laaggeplaatste ambtenaar naar de bijeenkomst gestuurd.
Van Bommel hoopt dat naast de ambassadeur ook de Nederlandse veteranen, die toentertijd verplicht waren in Indonesië te vechten, de uitgestoken hand van de bevolking aannemen en dat sommigen van hen naar de herdenking in Rawagadeh gaan. “Ik zal het goede nieuws over het bezoek van de ambassadeur persoonlijk aan de vertegenwoordigers van de bevolking van Rawagadeh overbrengen”, aldus Van Bommel.

Source: 

http://www.sp.nl/wereld/nieuwsberichten/6208/081118-ambassadeur_naar_herdenking_bloedbad_in_rawagadeh.html

Massacre survivors snubbed by Dutch delegation

Published: 14 October 2008 15:43 | Changed: 14 October 2008 15:46
By Elske Schouten in Jakarta

Dutch members of parliament on an official visit to Indonesia have refused to meet survivors of a massacre by Dutch soldiers in 1947. The leader of the delegation says it would be “inappropriate”.
The Indonesian village of Rawagede was the scene of a massacre perpetrated by Dutch soldiers in 1947, shortly after the colony declared its independence and troops were sent in to restore order.
The village claims 431 men were shot, while a Dutch government investigation into war crimes in Indonesia puts the figure at 150.
Voted down
One man who survived the massacre and nine widows of victims still live in the village, which has been renamed Balongsari. Last week, a letter was sent on their behalf to the Dutch government asking for a formal apology and compensation. Their request is still being looked at.
Socialist Party member of parliament Harry van Bommel says he suggested a meeting with survivors twice but that the proposal was voted down by the rest of the delegation.
The delegation, made up of seven members of the parliamentary foreign affairs committee, is in Indonesia to discuss a range of issues until October 19.
Delegation chairman Henk Jan Ormel, member of parliament for the Christian Democrats, says he feels a meeting with the survivors, or their representatives, would be ‘inappropriate” while legal procedures are still ongoing.
False expectations
“A visit from an official Dutch delegation could create false expectations”, Ormel said, adding that he did not want Rawagede to become the focus of the visit to Indonesia. “A lot more has happened in this country,” he said.
Van Bommel, who feels the Netherlands should apologise and pay compensation, had wanted a “reconciliatory meeting”. “It would have been the first Dutch high-level visit,” he says. “For the survivors of Rawagede, this is far from over.”
The members of the delegation did not want to meet Batara Hutagalung, founder of the committee which filed the claim for compensation, either. Hutagalung says he finds it “odd” for parliamentarians to come to Indonesia to talk about human rights and not pay any attention to Rawagede.
“It is almost as if they are blind in one eye: they only see the atrocities perpetrated by others,” he said.

polling
http://www.nrc.nl/

Source: http://www.nrc.nl/international/Features/article2023396.ece/Massacre_survivors_snubbed_by_Dutch_delegation

Moordenaar in naam der koningin

http://weblogs.nrc.nl/weblog/jakarta/
dinsdag 14 oktober 2008 door Elske Schouten

Moordenaar in naam der koningin

Vorige week kreeg ik een e-mail van Willy van Noort, een Nederlandse veteraan die eind jaren veertig in Indonesië heeft gezeten. Hij mailde vanwege een artikel dat ik heb geschreven over Rawagede: een dorpje in de buurt van Jakarta, waar Nederlandse soldaten in 1947 bijna alle mannen van het dorp hebben omgelegd: ze telden er 431 doden. Van Noort mailde mij dat in de buurt van Kawali in West-Java, waar hij gelegerd was, er wel tientallen dorpen zijn waar zijn commando vergelijkbare bloedbaden heeft gepleegd.
Dit weekend zat ik wel twee uur met Van Noort aan de telefoon. Aan het eind van de oorlog werd zijn commando elke dag naar een nieuw dorp gestuurd om te zoeken naar Indonesische strijders, vertelde hij. Maar die waren vaak al op de vlucht geslagen, zodat er alleen nog vrouwen en kinderen waren. ,,Soms was de opdracht: schiet iedereen die je ziet maar door de kop”, vertelde Van Noort. ,,Soms: iedereen boven de zes jaar. Of iedereen die oud genoeg is, boven de zestien ofzo.”
Als dorpen waren uitgekamd, werden ze soms in brand gestoken. ,,Het zielige was, die mensen hádden helemaal niks, en dan werd hun huis ook nog in de fik gestoken.” Van Noort herinnert zich nog de vrouwen die smeekten om genade. ,,Ampun, ampun, zeiden ze.”
Van Noort vertelde ook over individuele soldaten, die de vreselijkste dingen konden doen. Zoals een officier, die een jongen de weg vroeg. De jongen wees een kant op, maar dat klopte niet met wat op de kaart van de officier stond. Toen zei de jongen dat de weg op de kaart verwoest was, dat ze moesten omlopen. ,,Dus die officier schiet dat jongetje van twaalf zo door zijn hoofd heen. ‘Die wilde mij bedonderen’, zei hij. Maar even later toen we die weg gingen volgen, bleek dat jochie gelijk te hebben gehad.”
Diezelfde officier gaf Van Noort eens de opdracht om mannen die voor het vuurpeloton moesten komen, in een rijtje achter elkaar te zetten en dood te schieten met een antitankgranaat. ,,Hij wilde zien door hoeveel lichamen de granaat heen zou gaan voor hij zou ontploffen. Dat is toch ziek?” zegt Van Noort. ,,Ik heb toen maar gezegd dat ik eerst mijn potje rijst wilde koken, zo kon ik die opdracht laten doodbloeden.”
Een andere keer lag Van Noort te slapen, toen hij midden in de nacht een schot hoorde. Hij hield zich stil. De volgende ochtend zag hij dat bij een van zijn maten een dode vrouw naast het bed lag. ,,Hij zei: ‘Ik was er klaar mee, dus ze moest mijn bed uit’”, vertelt Van Noort.
Van Noort diende destijds bij het Korps Speciale Troepen, commando parachutist. Hij ging als oorlogsvrijwilliger, want hij hield van vechten. ,,Ik was er trots op om parachutist te zijn, als je moet springen”, zegt hij. ,,Ik was ook blij met wat we goed deden. Maar het branden, het vermoorden…” Hij zegt zich altijd te hebben onttrokken aan het vermoorden van vrouwen en kinderen.
Na zijn tijd in Indonesië is Van Noort uit het Nederlands leger gestapt, maar daarna is hij wel doorgegaan met ,,oorlogjes achterna lopen”, zoals hij zelf zegt. Zoals in Joegoslavië, waar hij met de Kroaten tegen de Serviërs vocht. Begin jaren negentig kwam hij nog in het nieuws toen hij 18 Kroatische soldaten naar Texel bracht om te leren parachutespringen.
Van Noort zegt dat hij ,,hoort bij de moordenaars in naam der koningin”. Toen hij eens voor de rechter moest komen voor iets kleins, schreef hij aan de rechtbank: ,,Als ik dan toch veroordeeld moet worden, veroordeel me dan voor oorlogsmisdaden”. ,,Oude NSB’ers en oude Duitsers worden nog steeds vervolgd. Waarom Nederlanders dan niet?”
Hij vindt ook dat Nederland zijn excuses moet aanbieden voor de oorlogsmisdaden waar hij bij betrokken was. Van Noort: ,,Ook als Indonesië zegt: vanuit onze cultuur hoeft dat niet. Ik zeg: je bent Nederlander, dus je hoort je excuses aan te bieden.”
Maar Nederland lijkt dat nog niet van plan te zijn. Op initiatief van het comité Nederlandse ereschulden eisen de nabestaanden van Rawagede nu, na 61 jaar, excuses en een schadevergoeding van de Nederlandse regering. Daar is nog geen reactie op gekomen. En gisteren kreeg ik telefoon van Kamerlid Harry van Bommel van de SP, die hier is met een delegatie uit de Tweede Kamer. Zijn voorstel om naar Rawagede te gaan werd door de rest van de groep afgewezen.
Dit verhaal is geplaatst op dinsdag 14 oktober 2008 om 04:41 uur. Je kunt reageren of trackbacken vanaf je eigen site. (Wat is trackbacken?)

Archive map 1304: New Evidence of the Massacre in Indonesia

DE GROENE AMSTERDAMER
10-10-2008

http://www.groene.nl/2008/41/NIEUW_BEWIJS_VAN_MASSA-EXECUTIE_IN_INDONESIEuml%3Bnbsp%3B


Archiefmap 1304
→ NIEUW BEWIJS VAN MASSA-EXECUTIE IN INDONESIË

Indonesische nabestaanden hebben een aanklacht ingediend tegen de Nederlandse staat. Deze houdt verband met Nederlandse oorlogsmisdaden in 1947 in Rawagede. De waarheid daarover is tweemaal door de regering achtergehouden. Zie map 1304.

DOOR JOERI BOOM

DE ARCHIEFMEDEWERKER VAN het Nationaal Archief in Den Haag schudt zijn hoofd. ‘Daarvoor moet u speciale toestemming hebben van het hoofd onderzoek. U dient een onderzoeksopzet in te leveren en dan bepalen wij welk archiefmateriaal u mag gebruiken.’ Maar ik weet precies welk materiaal ik nodig heb. Het zit in map 1304. Ik dring aan, maar de medewerker concentreert zich op zijn scherm. ‘Sorry’, zegt een collega. ‘Het is niet openbaar.’
Executie van gevangenen zonder voorafgaand onderzoek of proces te Krawang. Dat is de titel van de map die ik zoek. Hij bevat explosief materiaal over de massamoord in het dorp Rawagede in 1947. De map maakt deel uit van het archiefmateriaal dat bijeen is gebracht voor een ambtelijke commissie in 1969. Die commissie onderzocht de ‘eventuele wandaden’ die in Indonesië waren begaan door Nederlandse militairen in de periode 1945-1950 en bracht verslag uit aan de regering.
Nederland wordt niet graag herinnerd aan de oorlog in Indonesië, die bijna sussend nog altijd de ‘Politionele Acties’ wordt genoemd. De strijd was zinloos. Een verspilling van mensenlevens, geld en energie, weten we nu. Tweehonderdduizend militairen werden naar Indonesië gestuurd, dat zich vlak na de Japanse capitulatie in augustus 1945 onafhankelijk had verklaard. Nederland wilde het gezag in de kolonie terugkrijgen opdat de winsten van olievelden en rubberplantages weer naar het gehavende moederland zouden stromen. Het draaide uit op een keiharde oorlog met de naar vrijheid hunkerende Republiek Indonesië, uitgevochten volgens de wrede wetten van de guerrilla. Indonesië was het Nederlandse Vietnam avant la lettre.
Beide partijen begingen gruwelijke wreedheden. Indonesiërs die met de Nederlanders samenwerkten werden op gruwelijke wijze door de nationalisten vermoord. De Nederlandse contraguerrilla sloeg door in contraterreur. Kampongs werden in brand gestoken als represaillemaatregel en gevangenen zonder vorm van proces geëxecuteerd. De militaire inlichtingendienst bezondigde zich aan ‘derdegraadsverhoren’, waarbij flink gemarteld werd.
Al vanaf 1946 sijpelden de wreedheden, die volgens de letter der wet oorlogsmisdaden waren, door naar Nederland. Sommige militairen meldden ze in brieven die gepubliceerd werden, onder meer in De Groene Amsterdammer. Parlementariërs lazen de brieven voor in de Tweede Kamer. Maar ook al repten verontwaardigde militairen van ‘moffenmethoden’, eind jaren veertig was er geen Kamermeerderheid te vinden voor een diepgaand onderzoek. Alleen de duizenden standrechtelijke executies door het Korps Speciale Troepen van de beruchte kapitein Westerling werden onderzocht. De uitkomst was geheim. De minister van Overzeese Gebiedsdelen verzekerde de Kamer dat het volstrekt tegen de wens van de regering was dat de misstanden ‘in den doofpot [worden] gestopt’. Maar er werd niets meer van gehoord.
In 1969 werd het stilzwijgen doorbroken door de psycholoog J.E. Hueting, die in de Volkskrant en op televisie bij Achter het nieuws vertelde over de martelingen, executies en derdegraadsverhoren die hij had meegemaakt als militair in Indonesië. Er ontstond grote maatschappelijke onrust: de regering moest nu wel handelen. Er werd een ambtelijke commissie samengesteld die ontsporingen van geweld moest onderzoeken. Er werd gesproken van ‘excessen’, niet van oorlogsmisdaden – een term die van toepassing was op de Japanners en de nazi’s kon onmogelijk gehanteerd worden waar het Nederlandse militairen betrof. De commissie deed verslag van 76 zaken in een rapport dat bekend werd als de Excessennota.

De massamoord in het dorp Rawagede, op West-Java, nabij Krawang, is een van die zaken. Hij werd gepleegd door dienstplichtige infanteristen van de Koninklijke Landmacht. Dat was opvallend, want veel andere oorlogsmisdaden waren het werk van geharde beroepsmilitairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en de speciale eenheden. De divisies van dienstplichtigen werden tentara soesoe, ‘het zachte leger’, genoemd. Ze stonden vriendelijker tegenover de bevolking en kritischer ten opzichte van het koloniale beleid dan andere troepen.
Toch vermoordde een eenheid van het zachte leger in Rawagede een groot aantal mannen. Volgens Nederlandse opgaven waren het er 150, waarvan er ‘ongeveer twintig’ werden geëxecuteerd. In het dorp werden geen wapens aangetroffen. Zo staat het heel kort vermeld in de Excessennota. Volgens Indonesische opgaven werden meer dan 430 mannen gedood.
In 1995 zond RTL4 een documentaire uit over Rawagede. De makers spraken in het dorp met overlevenden en nabestaanden. Vooral de getuigenis van een oude vrouw die met bevende stem vertelt hoe ze tussen de lijken haar man en haar zoon terugvond, ging door merg en been. Volgens de documentairemakers waren 431 mannen, van jong tot oud, standrechtelijk geëxecuteerd. Er werden Kamervragen gesteld, want hoe zat dat met die ‘ongeveer twintig’ geëxecuteerden uit de Excessennota? Was dat wel de waarheid? Op verzoek van minister van Justitie Winnie Sorgdrager stelde het openbaar ministerie te Arnhem een oriënterend onderzoek in. Daar kwam niets uit. Volgens het OM bestonden er nu eenmaal verschillende lezingen van het gebeuren. Bovendien waren de daders niet meer te vervolgen, meldde de minister. Oorlogsmisdaden verjaren niet, maar door het parlement was daarop een uitzondering gemaakt voor de Nederlandse militairen in Indonesië tussen 1945 en 1950, meldde zij de Tweede Kamer.
In map 1304 zit materiaal dat aantoont dat de Nederlandse regering niet de waarheid heeft verteld over wat in Rawagede werd aangericht. En dat niet alleen. De map laat zien dat de verantwoordelijke officier niet werd gestraft omdat dit niet politiek gewenst was. Het stilhouden van de zaak begon al in 1948 en duurt voort tot op de dag van vandaag.
Dan maar een bekend onderzoekerstrucje geprobeerd. Dossiermappen zitten doorgaans per stapel in archiefdozen. Met de computer in de studiezaal vraag ik een paar mappen aan die wél toegankelijk zijn. Ze hebben rangnummers net voor en na nummer 1304. En warempel: ik krijg de hele doos. Er zitten een paar mappen in die eveneens een niet-toegankelijkheidsmelding gaven toen ik ze individueel opvroeg. Maar met map 1304 neemt men blijkbaar geen enkel risico. Die ontbreekt. Op de plek in de stapel waar hij zich hoort te bevinden ligt een roze briefje. ‘Dit nummer is apart opgeborgen’, staat erop. Het jaartal op het briefje is onleesbaar.
‘Map 1304 ligt in de kluis’, zegt Harm Scholtens. Toen hij de map vorig jaar aanvroeg, stuitte hij op hetzelfde roze briefje. Hij was bezig met onderzoek naar Rawagede voor zijn doctoraalscriptie geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Met hulp van zijn scriptiebegeleider wist hij de map in handen te krijgen. Dat had nog veel voeten in de aarde.
Scholtens (55) is zelf archivaris geweest. Hij vindt dat materiaal over de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië openbaar moet zijn: ‘Volgens de wet kan een stuk worden afgeschermd wanneer het staatsbelang door openbaarmaking geschaad wordt, maar zestig jaar na dato houdt dat mijns inziens geen stand.’
Ook het beschermen van de persoonlijke levenssfeer kan een reden zijn voor geheimhouding. Maar de majoor die de leiding had van de campagne tegen Rawagede is inmiddels overleden. Bovendien vind ik in de mappen die ik wel mag inzien namen van militairen. Bijvoorbeeld in het materiaal over de liquidatie van zestien Indonesische gevangenen. Ze werden door de inlichtingendienst naar een beruchte kampong gevoerd en gefusilleerd, ‘om een voorbeeld te stellen’ aan de bevolking die de guerrilla steunde, zo staat in de stukken. Het dossier bevat de naam van een sergeant die daarbij betrokken was. De zaak werd overigens geseponeerd.
Harm Scholtens besloot voor zijn doctoraalscriptie zo goed mogelijk uit te zoeken wat er in Rawagede was gebeurd, nadat hij de korte melding van het bloedbad in de Excessennota had gelezen. ‘Ik vond het vreemd, 150 doden maken, twintig man liquideren en niet één wapen vinden. Dit zaakje stonk.’ Hij kamde de archieven uit en kwam in zijn doctoraalscriptie tot een nauwgezette reconstructie van de ‘zuiveringsacties’ in de streek. Daarbij werden dorpen door eenheden afgegrendeld en uitgekamd. Zo ook Rawagede, dat werd afgegrendeld door een eenheid van negentig man.
In het oorlogsdagboek van de eenheid die Rawagede zuiverde staat de actie kort vermeld. Het is een van de bronnen die Scholtens gebruikte. Het oorlogsdagboek mag ik wel inzien op het Nationaal Archief. De beschrijving van de actie in Rawagede op 9 december 1947 staat in een opsomming van zuiveringsacties in begin december. Daarbij werden rijstvoorraden vernietigd en grote groepen mannen ondervraagd. Bij operaties eerder en later vielen slachtoffers, maar bij de acties in de dagen rond 9 december vielen geen doden en gewonden. En dan is daar opeens Rawagede:
Door de (…) compagnie werd een zuiveringsactie ingezet tegen kpg. Rawahgedeh (5393). Aan vijandelijke zijde werden 150 doden geteld. Er werden 8 personen gevangen genomen. Genoemde kampong bleek volledig republikeins te zijn, hetgeen o.m. bleek uit rood-witte vlaggen waarmede verschillende huizen waren getooid en uit documenten en artikelen die op de gedode tegenstanders werden aangetroffen.
150 doden, zomaar uit het niets. En geen liquidaties. Scholtens vond andere meldingen die hierop leken. Totdat hij stuitte op map 1304. Daarin zat een notitie opgesteld door een medewerker van de procureur-generaal aan het Hooggerechtshof in Batavia. ‘Dit is de smoking gun’, zegt hij. De opdracht van de compagnie luidde kortweg, zo meldt het document (zie kader): ‘Ruim weerstand Rawagede op.’ Er staat in beschreven hoe de Nederlanders in het dorp ‘8 à 9 maal’ twaalf mannen fusilleerden en vlak daarbuiten nog eens ‘7 à 10 personen’. Het gaat dus om honderd tot 120 liquidaties. ‘Dat is wel wat meer dan de in de Excessennota vermelde twintig executies’, schrijft Scholtens in zijn scriptie.
Uit het document blijkt hoe de afdekking al meteen begon. De melding in het oorlogsdagboek van de eenheid, pas lang na de executies opgesteld, is waarschijnlijk bewust misleidend. In het document in map 1304 wordt namelijk beschreven hoe de majoor die de compagnie leidde van zijn commandant de opdracht kreeg te zwijgen. Hij moest alles ontkennen tegen een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties. Die ontdekte echter toch dat er liquidaties hadden plaatsgevonden. Maar niet hoeveel. Nederland ontkende het hoge Indonesische dodental en hield vast aan zijn eigen 150 doden. Die zouden zijn gevallen door beschietingen, was de suggestie. Nederland gaf uiteindelijk toe dat er vier krijgsgevangenen waren geëxecuteerd. De liquidatie van nog eens zeven werd ontkend. Zo staat het in het VN-rapport uit 1948, dat de actie desalniettemin ‘deliberate and ruthless’ noemt.
Waarom de Excessennota uit 1969 spreekt van ‘ongeveer twintig’ geëxecuteerden is onduidelijk. Het getal lijkt verzonnen. ‘Ik heb geen idee waar het vandaan komt’, zegt Scholtens.
Uit zijn onderzoek doemt het beeld op van een kille massa-executie. Hier was geen sprake van een doorgedraaide eenheid die wraak nam. Waarschijnlijk werd ze verrast door het aantreffen van meer dan honderd mannen van wie ze vermoedde dat het strijders waren die hun wapens hadden weggeworpen. Wat te doen? De mannen meenemen was te gevaarlijk: zij waren talrijker dan de Nederlanders en overal dreigden hinderlagen. Hen laten gaan betekende dat ze hen binnen de kortste keren weer gewapend zouden treffen. Dus dan maar liquideren, heeft de eenheid wellicht gedacht. Dat gebeurde vaker, maar voorzover bekend niet op deze schaal.
In map 1304 bevindt zich ook correspondentie tussen luitenant-generaal Spoor, de ‘Legercommandant’ die verantwoordelijk was voor de vervolging van militairen, en procureur-generaal Felderhof. Spoor twijfelt of hij de verantwoordelijke majoor moet laten vervolgen. Felderhof adviseert Spoor om de zaak te seponeren, aangezien ‘iedere vreemde inmenging en belangstelling [is] verdwenen’. De VN zijn na het schrijven van hun rapport, waarin van slechts vier executies wordt gesproken, niet meer in de massamoord geïnteresseerd, dus laten we geen slapende honden wakker maken, bedoelt hij.
Harm Scholtens: ‘In 1969 en in 1995 beschikte de overheid over deze gegevens. Map 1304 zit bij de documenten die zijn onderzocht voor de Excessennota, en later door het OM. De overheid kon dus weten dat veel meer dan twintig executies hadden plaatsgevonden. Ik vind het verwijtbaar dat ze dat niet bekend heeft gemaakt. Een regering behoort de bevolking correct te informeren.’
Een extra aanwijzing voor een doofpot is dat het document over de executies is gebaseerd op een heel dossier over Rawagede dat door generaal Spoor aan procureur-generaal Felderhof werd gestuurd. Later werd het hem teruggezonden. Dat dossier is verdwenen. Harm Scholtens speurde vele archiefindexen af, ik zocht in het persoonlijke archief van Spoor. Niets. Zou het (korte) document over de executies in map 1304 over het hoofd gezien zijn bij de vernietiging van bewijsmateriaal?

De zaak-Rawagede is weer actueel wegens een civiele aanklacht van tien Indonesische nabestaanden tegen de Nederlandse staat. Gerrit Jan Pulles is hun advocaat. ‘Het zou een staat als Nederland passen zijn verantwoordelijkheid te nemen voor misdragingen van zijn soldaten. Op grond van wat bekend is en was over de gebeurtenissen in Rawagede had indertijd tot strafrechtelijk onderzoek overgegaan moeten worden’, zegt hij. Volgens hem is het onhoudbaar dat Nederlandse militairen die destijds in Indonesië dienden niet te vervolgen zouden zijn voor oorlogsmisdaden. Dat is echter niet waar het zijn cliënten om te doen is. ‘Zij hebben aangegeven geen haat- of wraakgevoelens te hebben tegen individuele militairen. Wat zij willen is rechtsherstel en genoegdoening van de staat voor wat hun in 1947 uit naam van die staat is aangedaan.’
In 1969 werd het parlement misleid, in 1995 verzuimde de minister van Justitie opnieuw de waarheid naar buiten te brengen. Laat dan eindelijk het echte verhaal van Rawagede verteld worden. De veteranen van de eenheid, ouder dan tachtig zijn ze nu, zwijgen nog altijd. Dus is de hoop gevestigd op het Nationaal Archief. P. Kompagnie, hoofd onderzoek, weet niet waarom map 1304 in de kluis is beland. Was het soms wegens de explosieve inhoud van de map? Nee, zegt Kompagnie: ‘Het gaat ons niet om de inhoud van de stukken. Wij willen slechts de belangen van nog levende personen beschermen.’ Maar waarom is dit dan de enige map die is weggeborgen? Waarom zijn dan namen te vinden in mappen die wél worden vrijgegeven? Weet het hoofd onderzoek wellicht dat die militairen allen overleden zijn? ‘Nee, dat houden wij niet bij.’
Harm Scholtens moest voordat hij het materiaal mocht zien een verklaring ondertekenen waarin onder meer stond dat de informatie niet onder de aandacht mocht worden gebracht van derden. Hij mocht de stukken niet kopiëren, wel overschrijven. ‘Dat is voor de deniability. Zodat ze kunnen zeggen dat ik het verkeerd heb overgenomen.’
Vlak voor het ter perse gaan van dit nummer krijg ik toestemming om map 1304 in te zien. Ik spoed mij naar het Nationaal Archief. ‘Er is voorzover ik weet niets bijzonders mee’, vertelt een medewerker van de onderzoeksstaf. De map lag wel in de kluis, maar dat was toeval. ‘Ja, dat kan gebeuren. Er hebben meer mappen uit dit archief in de kluis gelegen. Die zijn er weer uitgehaald, maar deze is blijven liggen.’
Ik hoef niets te tekenen en ik mag de stukken kopiëren.

.................................................................................................................
Nieuw bewijsmateriaal van massa-executies in het Javaanse dorp Rawagede door Nederlandse dienstplichtige militairen, in december 1947. Uit de aantekeningen van een medewerker van de procureur-generaal van het Hooggerechtshof te Batavia:

[De compagniescommandant] heeft opdracht ontvangen van [zijn bataljonscommandant]: ruim weerstand Rawagede op. Rawagede is een kampong van waar uit regelmatig beschietingen plaatsvonden […]
9 Dec. Om zes uur ‘s morgens was de kp. ingesloten en men is toen met een troep van 35 man onder luitenant […] voorwaarts gegaan. Men heeft toen 8 à 9 maal een troep van [±] 12 man ter plaatse geëxecuteerd. Volgens [de compagniescommandant] zijn in alle gevallen de noodige waarborgen genomen dat men geen ‘goede’ elementen in de executies betrok. Alle geëxecuteerde personen hadden lange haren, geen dikke eeltlaag op handen en voeten, zij waren allen in het bezit van papieren van de Hizboellah en soortgelijke organisaties. […]
Tenslotte is nog een groepje van 7 à 10 personen geëxecuteerd die in handen van segt […] [was] gevallen. Ook deze groep was aanvankelijk grooter, doch daarvan is er een aantal na onderzoek vrijgelaten.
[…]
Beroerd is natuurlijk dat [de compagniescommandant] tegenover de C.G.D. [de Commissie van Goede Diensten van de VN] de juiste toedracht heeft verzwegen en feitelijk heeft moeten verzwijgen.

Uit map 1304, uit het archief van de procureur-generaal van het Hooggerechtshof Nederlands-Indië (1945-1950) © JOERI BOOM / De Groene Amsterdammer

Petition to The Netherlands Government

KOMITE UTANG KEHORMATAN BELANDA
(Committee of Dutch Honorary Debts)
Sekretariat: Jl. Wahyu No. 2 B, Jakarta 12420
Tel./Fax: (+62) - 021 – 7590 1884. Email: batara44rh@yahoo.com
Weblog://indonesiadutch.blogspot.com
____________________________________________________________
Translation.

PETITION

Jakarta, August 15, 2008

To :
H.E. Prime Minister of The Netherlands
Mr. Dr. Jan Peter Balkenende
The Hague
The Netherlands

Dear Sir,

War crimes, crimes against humanity and violation of human rights are matters that sensitive to any nations. And we do appreciate your persistence in pursuing justice for a Dutch journalist, Mr. Sander Robert Thoenes, who was killed in Becora, Dili, East Timor, on September 21, 1999.

In the meeting with President of Indonesia Mr. Susilo Bambang Yudhoyono on April 8, 2006; beside mentioning the progress of Munir’s case, you had made inquiry on the investigation of Sander Thoenes’ case.

Prior to the meeting, on September 2, 2002, during the World Summit on Sustainable Development, August 26 – September 4, 2002, in Johannesburg, South Africa; you had also met President of Republic Indonesia Mdm. Megawati Soekarnuputri on the same quest of Mr. Sander Thoenes’ death; and to Radio Nederland (news in Radio Nederland Wereldomroep, September 3, 2002), you stated that as Prime Minister of The Netherlands, you: “have emphasized to President Megawati, that this case is very sensitive to the Nederland. And both parliament and the people are anxious about the progress of law enforcement in Indonesia”

The Dutch nation do not have faith in Indonesian law system and insist on International Tribunal for the war crimes committed by Indonesian soldiers in East Timor. But what about the Dutch law enforcement system on 1952 which exonerated Westerling – a man responsible of the massacre of tens of thousands peoples. None of the perpetrators of the mass killings during Dutch military agression in Indonesia are subject to law enforcement.

We do agree to the requested establishment of International Tribunal, however, we expect the Dutch government do not turn a blind eye to other similar cases. Echoing your quest, we demand that cases of war crimes, crimes against humanity and violation of human rights conducted by Dutch military during Dutch military agression in Indonesia 1946-1950, which include the mass killings in South Sulawesi, the massacre in Rawagede, the massacre in Kranggan (Temanggung), Bondowoso death train (Lijkentrein), and many other cases. We also demand the establishment of Ad Hoc International Tribunal in The Hague, which complies to Statuta Roma, which also base of International Criminal Court in The Hague.

The Dutch Government in 2000 has appointed Professor Peter Drooglever to conduct research on People’s Act of Free Choice in West Papua which occured in 1969. After conducting research for 5 years, on November 15, 2005, Professor Drooglever published a book with more than 700 pages, under title of “Daad van Vrije Keuze, de Papuans van Westelijk Nieuw Guinea, en de grenzen van het Zelfbeschichtings recht”, which declare that Act of Free Choice is a history of deception.

The people of Indonesia deserve to know the reasons of Dutch Government, why after 30 years the Dutch Government still questioning this matter, on the fact that this is no solution to West Papua problems; but on the contrary, the situation in Indonesia in accordance to peace in West Papua have been worsened.

In our opinion, the Dutch Government is still holding on to the result of the Roundtable Conference (Konferensi Meja Bundar, or KMB), which is the hand over of the sovereignty (soevereniteitsoverdracht) to Federal Republic of Indonesia (Republik Indonesia Serikat, or RIS) on December 27, 1949, the date which insisted by Nederland Government as de iure of Indonesian Independence. And West Papua (Irian) is not included in RIS. Therefore, The netherlands Goverment must acknowledge the sovereignty of The Unitary Republic of Indonesia (Negara Kesatuan Republik Indonesia - NKRI) is based on proclamation date of August 17, 1945!

We also reject the opinion which generalize the incident in Putten village in The Netherlands with experiences of the people of Rawagede, West Java. In Putten, the incident involved retaliation of German soldiers on the killing of a German officer and the kidnapping of another officer in Putten village on September 30, 1944; which followed by raids on October 1-2, 1944 in which 601 male residents were deported to German concentration camp in Neuengamme. After World War II was over, only 48 people survived and returned to their village.

What happened in Rawagede village on December 9, 1947, one day after the commencement of peace negotiation between Indonesia and The Netherlands on board of USS Renville, was a mass killings of all male residents above 15 years of age, a method which practiced by Westerling in South Sulawesi massacre – which is on-site execution (standrechtelijke excecuties). On the fateful day, the Dutch soldiers massacred 431 people of Rawagede. The small farmer village have become a village of widows and orphans.

None of the perpetrators of South Sulawesi mass killings, Rawagede massacre, Bondowoso death train and other similar cases, are to face martial court as accountability to war crimes and crimes against humanity.

The Dutch Government have also declined to apologize and take responsibility on war crimes, crimes against humanity as well as violation of human rights which done by Dutch armies during its military agression in Indonesia, after the people of Indonesia declared independency on August 17, 1945.

When two nations agree to conduct diplomatic relationship, it is rational that both nations should respect and acknowledge each other. If one of the nations refuses to appreciate and denies the sovereignty of the other, diplomatic relationship should be considered as futile.

There are several things in which the Dutch denies Indonesia as equal partner, in example: visiting permit. When the citizens of The Netherlands come to visit Indonesia, they will be granted Visa-on-Arrival; while on the other hand it is very difficult for Indonesian citizen to obtain visa to visit The Netherlands.

In accordance to these facts, the Committe of Dutch Honorary Debts is persistent in demanding The Netherlands Government to :

I. Apologize to the people of Indonesia on colonialism, slavery, violation of human rights and crimes against humanity.
II. Offer compensation to the family of victims of the atrocities by Dutch armies during Dutch military agression in Indonesia in 1945-1950.
III. Acknowledge Juridically (de iure) the independence of Republic of Indonesia was August 17, 1945.


Thank you for your attention.

Sincerely,

(Signed)
Batara R. Hutagalung
Chairman


(Signed)
Dian Purwanto
Secretary


Cc to :
1. H.E. President of Republic of Indonesia
2. H.E. Minister of Foreign Affairs
3. H.E. Speakers of House of Representatives/People ConsultativeAssemby of Republic Indonesia
4. H.E. Secretary General of United Nations
5. All foreign Ambassadors in Jakarta

Harry van Bommel and Krista van Velzen: Compensate the victims of Rawagedéh

Statement from Harry van Bommel and Krista van Velzen.
Received on October 10, 2008.

This week a delegation of Dutch Members of Parliament is visiting Indonesia. The biggest opposition group,.the Socialist Party (SP), will also participate in this delegation.

In our view, while it is of the utmost importance that the Netherlands and Indonesia have good relations with each other, this can only be achieved via the recognition, at the same time, of mistakes made in the past. In this respect the expression of regret by former Foreign Minister Ben Bot, regarding the military actions of 1945-1949, represents an important step forward.

But this must not stop at such a declaration. A gesture must be made towards the people who suffered as a result of this war which in the Netherlands was referred to, completely incorrectly, as a series of “policing actions”. Compensation must be offered to the victims of mass murder during this war, and to their descendants. This would principally involve ordinary citizens, including women and children, who were put to death in the course of serious breaches of human rights committed by Dutch soldiers.

In the first place we are thinking of the village of Rawagedéh in Java, where in December of 1947 hundreds of people were murdered. Dutch soldiers were responsible for these extra-judicial executions.

Given the fact that there is no statute of limitations for war crimes, it is strange that these soldiers have never been prosecuted. The Dutch government has never made any kind of gesture towards these families, neither in writing, nor in face-to-face meetings, nor in any other fashion.

So it was completely unexpected when, in December 2007, the Dutch ambassador, sixty years after the event, was present at the commemoration of this bloodbath. This form of recognition of guilt over the Netherlands’ responsibility for these crimes is, in our opinion, not sufficient.

The Dutch government must be prepared to express its official regret to the descendants of the victims of Rawagedéh and to pay them compensation throughout the rest of their lives.

My party proposed this in parliament last winter. Unfortunately our resolution did not win the support of a majority.

We therefore welcome the fact that recently some of the survivors have announced that they will bring a legal action before the Dutch courts.

We hope that compensation for the victims of Rawagedéh can provide the beginning for a thoroughgoing reconciliation process with the victims of the colonial war unjustly fought by the Netherlands.

Harry van Bommel and Krista van Velzen are Members of the Dutch Parliament for the Socialist Party.

Survivors of massacre demand compensation

Published: 18 September 2008 12:54 | Changed: 18 September 2008 17:51

Relatives and survivors of a massacre in the Indonesian village of Rawagede in 1947 are demanding an apology and compensation from the Dutch government. Indonesia was a Dutch colony in the 1800s and was finally granted sovereignty in 1949 after an armed struggle.

By our Indonesia correspondent Elske Schouten

"I never thought they would kill us because we were just ordinary people," says Saih. "I only realised [what they were going to do] when they began the countdown... Een, twee, drie." Three soldiers started shooting the men in the back.

According to the village, the soldiers shot dead all the men – 431 people. It was summary justice, meted out as the men were running away or hiding in the river. In 1969, an investigation by the Dutch government into war crimes in Indonesia says 150 were killed in Rawagede.

Saih, now in his late 80s, is one of the 10 survivors and relatives who, 61 years later, are asking for an apology and compensation for the massacre in the Indonesian village of Rawagede carried out by Dutch soldiers on December 9, 1947.

Last week lawyer Gerrit Jan Pulles and Comité Nederlandse Ereschulden, a foundation which represents civilian victims of Dutch colonial rule in Indonesia, said the Dutch government must accept responsibility for the massacre at Rawagede.

Independence
Just like many other men, Saih, who sold vegetables, hid in the river when the Dutch arrived. His body under the water, his head in a hole he dug in the river bed. But the soldiers' four tracker dogs found him. His companion shouted “merdeka” (independence) and was shot. Saih gave himself up and went with the soldiers.
It was raining hard on that day in December 1947. The village of Rawagede was flooded. The Dutch soldiers were looking for Lukas Kustario, an Indonesian freedom fighter, but he had left the day before.

The men who were actually doing the shooting did not look Dutch, says Saih. They had dark skins. Two white Dutchmen watched. Saih was hit in the back, but the bullet had first passed through the son of the village chief so has lost some of its velocity.

Pretended to be dead
When the boy's body fell on him, Saih pretended to be dead too. During the final salvo, Saih was hit in the arm. But he was still alive and when the soldiers left, he fled.

Batara Hutagalung, chairman of the Comité Nederlandse Ereschulden, became interested in the war crimes committed in Indonesia at the end of the 1990s when he read his father's unpublished memoires, he says. He read about the bombing of Surabaya in 1945 by the English who were helping the Dutch get back their colony. An estimated 20,000 people died. "It was the first time I was confronted with what happened back then," says Hutagalung, who lived in Germany until 1992. "In Germany the Nazis were tried and tracked down as far as South America. I wondered why that didn't happen here."

The foundation has successfully asked for an apology and compensation from the British government for the Surabaya bombing.

Dutch government obstinate
Hutagalung then began working on the Rawagede case. But until now the Dutch government has been "obstinate", he says. The fact that former foreign affairs minister Ben Bot expressed his “regret” for the violence in 2005 is not enough, he says. "Regret is not an apology. I don't understand why it's so difficult to say sorry."

Today Rawagede is called Balongsari. It has a large memorial to the victims of the massacre. The river where Saih hid is now a thin stream full of rubbish. Balongsari is a colourful village thanks to its pretty coloured houses built by the villagers with money earned by many of the women who work temporarily in the Middle East. But according to its chief, the village is still poor. Most of its 3,000 inhabitants work on the land or make prawn crackers.

Piles of corpses
In one of the houses, lives the 86-year-old Tijeng. Mattresses are everywhere, 15 people from five generations live here. Tijeng was breastfeeding her daughter when her husband Nimong tried to flee from the Dutch.

He did not get far, he was captured and shot dead. Three days later Tijeng searched piles of corpses, looking for his body. When Tijeng sees a baby, she remembers how helpless she felt then. "I didn't know what to do. I had a baby. I couldn't work."

Saih and Tijeng do not know the details of their claim. They have merely given a fingerprint and had their photos taken. They are no longer angry with the Dutch. But compensation would be welcome.
Tijeng has no money for treatment on the swelling in her ear which is beginning to affect her sight too.
And Saih says: "It doesn't have to be much. Just a small amount for a decent life until I die, and to give my children and grandchildren a better life."

Source: http://www.nrc.nl/international/Features/article1988540.ece/Survivors_of_massacre_demand_compensation

Krista van Velzen: Gerechtheid voor slachtoffers ‘politionele acties’

http://kristavanvelzen.sp.nl/weblog/2008/09/09/gerechtheid-voor-slachtoffers-politionele-acties/

Weblog
Krista van Velzen
dinsdag 9 september 2008, 17.37 uur – Krista
Categorie: Algemeen, oorlog en ontwapening


In Rawagede, een Indonesisch dorpje, werden in 1947 naar schatting 431 jongens en mannen gedood door Nederlandse militairen. Dit was in de tijd van de politionele acties, een verhullende benaming van een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis waarin met veel bloedvergieten gepoogd werd deze kolonie voor eigen baat te behouden.
Nooit is iemand voor de rechter gedaagd voor deze misdaden en ook een schadevergoeding voor de nabestaanden is er nooit gekomen. In februari dit jaar heb ik geprobeerd deze situatie te veranderen. De regering weigerde een gebaar te maken, de kamer stemde een motie van mijn hand weg. 1Vandaag bracht de geschiedenis van Rawagede en het kamerdebat treffend in beeld.
Gister werd bekend dat de slachtoffers met een Nederlandse advocaat in de hand de Staat aan gaan klagen. Dat heeft dit Kabinet aan zichzelf te danken.
Overlevenden van de executies die het Nederlandse leger tijdens de Politionele Acties uitvoerde in het Javaanse dorpje Rawagede stellen de Nederlandse Staat aansprakelijk. Dat meldt het actualiteitenprogramma Netwerk, dat maandagavond een uitzending aan de kwestie wijdt.
Tien overlevenden van de slachting door Nederlandse militairen op 9 december 1947, waarvoor nooit iemand is vervolgd, hebben advocaat Gerrit Jan Pulles in de arm genomen om de zaak alsnog voor de rechter te krijgen. Ze eisen schadevergoeding en excuses voor het bloedbad, waarbij meer dan vierhonderd doden vielen.
De aansprakelijkheidsstelling is volgens Netwerk maandag naar de ministeries van Buitenlandse Zaken, Defensie, Justitie en Algemene Zaken gestuurd. Het ministerie van Buitenlandse Zaken meldde aan Netwerk de brief te bestuderen.
In januari liet minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen (CDA) in antwoord op Kamervragen nog weten geen verder onderzoek naar de executies in Rawagede te laten doen. Hij sloot zich aan bij de conclusies van een rapport uit 1995 in opdracht van het ministerie van Justitie. Hierin werd vastgesteld dat vervolging voor deze misdrijven niet meer mogelijk was en dat nader onderzoek niet zinvol was.


7 reacties »
1. De Nederlandse Staat van ontkenning, aflevering 3.
Hoe kan een staat nu lering trekken uit haar oorlogsverleden als alle “onregelmatigehden” in de doofpot gaat?
Ondertussen stuurt Nederland de ene na de nadere militaire gevechtsmissie naar Verweggiestan.
Schande. Maak tenminste een gebaar en neem je verantwoordelijkheid.
“Normen en waarden” van dit kabinet blijken keer op keer gebakken lucht.
Reactie door hugo Freutel — dinsdag 9 september 2008 @ 22:08
2. Ach, wat kun je ook nog van deze calvinisten verwachten.
Reactie door Ad van de K. — donderdag 11 september 2008 @ 9:27
3. Wie niet in het reine komt met zijn verleden heeft geen goede perspectief voor de toekomst.
Misschien is het alleen voor mij verbazingwekkend, toch vind ik steeds vreemd dat daar waar men naar eigen boezem eerst zou moeten kijken, daar gaat men Internationale Tribunalen oprichten om anderen te berechen.
Zeker kwestie van mentaliteit en totale ontkenning.
Ooit had ik in de Groene Amsterdammer gelezen dat ene Gonzalves (zover dat ik me het artikel herinneren kan) zou daar in Rawagede en daarna met de doofpot in Nederland bezig geweest zijn. Daarvoor zou hij beloond zijn geweest en het tot aan de Raad van State geschopt hebben.
Tja, dit zeker van paar jaren geleden.
Reactie door walking bull — donderdag 11 september 2008 @ 12:38
4. Hier hebben we het alleen nog maar over een aantoonbare gebeurtenis.
Bij mij thuis kwamen in de jaren 50 een paar mensen op bezoek die terug kwamen van Indonesie.
Hun verhalen vertelden boekdelen.
1 er van is.
“We hadden daar een kamp waarvan we de omgeving s’nachts afstroopten als er bekend werd dat er gevaarlijke Jappanners in de buurt zouden zijn.
S’nachts door het oerwoud lopend werd er bij elk verdacht geluid uit voorzorg in het rond geschoten.
Vaak vielen er vele slachtoffers uit de bomen die alleen voedsel aan het verzamelen waren.
Het ergste wat zij onze regering te verwijten hadden was, dat ze elke vorm van menswaarde was afgenomen.”
Die verhalen zijn niet te bewijzen, maar ik vergeet ze nooit meer.
Reactie door Drikus — donderdag 11 september 2008 @ 13:33
5. -4- Hoezo “gevaarlijke Jap(p)anners”?
Reactie door jan t. — zaterdag 13 september 2008 @ 12:41
6. No 5
Ik heb niet gezegd zat ze gevaarlijk waren, maar de vertellers hadden het over de enige vijand waar ze echt iets van te vrezen hadden,omdat die de kennis hadden met een paar insluipers de kampen binnen te dringen en mensen te vermoorden.
Reactie door Drikus — zondag 14 september 2008 @ 21:16
7. -6-
Ik bedoelde eigenlijk hoezo “Japanners”?
In 1947?
Reactie door jan t. — zondag 14 september 2008 @ 21:53